Terapie
Terapie
Terapia integracji sensorycznej (SI) to zorganizowany proces terapeutyczny, mający na celu poprawę umiejętności przetwarzania bodźców sensorycznych przez dziecko. Zajęcia są dostosowane do indywidualnych potrzeb, a ich celem jest wyeliminowanie zakłóceń w odbiorze i reagowaniu na bodźce z otoczenia.
Cele:
- korygowanie zaburzeń w przetwarzaniu sensorycznym
- usprawnianie motoryki dużej i małej oraz koordynacji ruchowej
- wspieranie funkcji równowagi i propriocepcji
- rozwijanie umiejętności społecznych poprzez interakcje z rówieśnikami w kontekście sensorycznym
- zwiększenie pewności siebie i zdolności do samoregulacji emocjonalnej
Objawy mogące sugerować potrzebę terapii integracji sensorycznej:
- nadwrażliwość na bodźce zewnętrzne, np. dźwięki, dotyk, światło
- niedowrażliwość, objawiająca się poszukiwaniem intensywnych bodźców, np. poprzez silne uderzanie, kręcenie się
- trudności w koordynacji ruchowej, takie jak przewracanie się, potykanie lub problemy z utrzymywaniem równowagi
- problemy z koncentracją i uwagą, które mogą prowadzić do frustracji
- trudności w relacjach społecznych i komunikacji z rówieśnikami
- opóźnienia w rozwoju motorycznym lub w zdolności do wykonywania codziennych czynności, takich jak ubieranie się czy jedzenie
Terapia integracji sensorycznej jest szczególnie skuteczna dla dzieci z trudnościami w przetwarzaniu sensorycznym, zaburzeniami rozwoju oraz problemami z zachowaniem. Kluczowe jest stworzenie środowiska, które sprzyja swobodnej eksploracji i pozytywnym doświadczeniom sensorycznym.
W ANISTO dbamy również o współpracę z rodzicami. Rodzice na bieżąco są informowani o postępach dziecka oraz mogą zawsze porozmawiać z terapeutą, zadać pytania wspierając proces terapeutyczny.
Terapia integracji sensorycznej w parze to innowacyjne podejście terapeutyczne, które łączy pracę nad przetwarzaniem sensorycznym z interakcją między dziećmi. Wspólne zajęcia umożliwiają dzieciom uczenie się od siebie, rozwijanie umiejętności społecznych oraz wzmacnianie związków emocjonalnych. Terapeuta prowadzi zajęcia, które są dostosowane do indywidualnych potrzeb obu dzieci, wykorzystując zabawę jako główne narzędzie.
Cele:
- korygowanie zaburzeń w przetwarzaniu sensorycznym u obu dzieci
- rozwijanie umiejętności społecznych poprzez współpracę, komunikację i dzielenie się
- usprawnianie motoryki dużej i małej w kontekście wspólnych aktywności
- wzmacnianie poczucia bezpieczeństwa i akceptacji w grupie rówieśniczej
- zwiększenie umiejętności samoregulacji emocjonalnej dzięki wsparciu partnera
Objawy mogące sugerować potrzebę terapii w parze:
- trudności w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami
- problemy z komunikacją, takie jak opóźnienia w rozwoju mowy
- nadwrażliwość na bodźce sensoryczne, prowadząca do unikania sytuacji grupowych
- niedowrażliwość, objawiająca się poszukiwaniem intensywnych bodźców w sposób, który może być nieodpowiedni w interakcjach z innymi
- zachowania lękowe lub unikanie aktywności fizycznej w grupie
Terapia integracji sensorycznej w parze oferuje unikalną możliwość rozwijania umiejętności interpersonalnych i wzmacniania więzi emocjonalnych, jednocześnie pracując nad trudnościami sensorycznymi. Kluczowe jest stworzenie wspierającego i przyjaznego środowiska, które sprzyja eksploracji i radosnej zabawie.
Terapia integracji sensorycznej połączona z treningiem umiejętności społecznych (TUS) to kompleksowe podejście terapeutyczne, które łączy rozwijanie umiejętności przetwarzania sensorycznego z nauką interakcji społecznych. Zajęcia są prowadzone w parze, gdzie dzieci uczą się poprzez wspólne zabawy i ćwiczenia, co sprzyja integracji i budowaniu relacji z rówieśnikami.
Cele:
- korygowanie zaburzeń w przetwarzaniu sensorycznym, co wpływa na zdolność do uczestnictwa w interakcjach społecznych
- rozwijanie umiejętności współpracy, dzielenia się oraz rozwiązywania konfliktów
- usprawnianie motoryki oraz koordynacji ruchowej w kontekście wspólnych aktywności
- wzmacnianie umiejętności komunikacyjnych i wyrażania emocji
- zwiększenie pewności siebie w relacjach z innymi dziećmi
Objawy mogące sugerować potrzebę terapii:
- trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z rówieśnikami
- problemy z komunikacją, w tym opóźnienia w rozwoju mowy
- nadwrażliwość na bodźce sensoryczne, co prowadzi do unikania sytuacji społecznych
- trudności w regulacji emocji, objawiające się w sytuacjach grupowych
- zachowania, które mogą być postrzegane jako nieodpowiednie w kontekście interakcji z innymi dziećmi
Terapia integracji sensorycznej w połączeniu z treningiem umiejętności społecznych oferuje dzieciom możliwość rozwijania zarówno umiejętności sensorycznych, jak i interpersonalnych w bezpiecznym, wspierającym środowisku. Kluczowe jest, aby zajęcia były prowadzone w formie zabawy, co sprzyja naturalnemu uczeniu się i integracji z rówieśnikami.
Zajęcia mające na celu przywrócenie maksymalnej sprawności fizycznej organizmu i poprawy jego funkcjonowania. Zajęcia te prowadzone są przez wykwalifikowanych fizjoterapeutów w formie zabawy, tak aby dziecko nie nudziło się podczas zajęć, a efekt terapeutyczny był maksymalnie efektywny. Fizjoterapia dla dzieci jest dostosowana do ich indywidualnych potrzeb, a terapeuci wykorzystują zabawę jako główne narzędzie do angażowania najmłodszych pacjentów.
Cele:
- usprawnianie ruchomości stawów i mięśni
- poprawa siły, równowagi i koordynacji ruchowej
- wspieranie prawidłowego rozwoju motorycznego i postawy ciała
- redukcja bólu i dyskomfortu po urazach lub operacjach
- zwiększenie samodzielności w codziennych czynnościach
Objawy mogące sugerować potrzebę fizjoterapii:
- opóźnienia w rozwoju motorycznym, takie jak trudności w siadaniu, stawaniu czy chodzeniu
- bóle mięśni lub stawów, które wpływają na aktywność dziecka
- trudności w utrzymywaniu równowagi lub koordynacji
- niekorzystne nawyki posturalne, takie jak garbienie się czy asymetria ciała
- po urazach lub operacjach, które wymagają rehabilitacji
Zajęcia fizjoterapeutyczne dla dzieci są prowadzone w przyjaznej, zachęcającej atmosferze, co sprzyja budowaniu pozytywnego podejścia do aktywności fizycznej. Kluczowe jest, aby terapia była dostosowana do wieku i możliwości dziecka, co pozwala na osiąganie sukcesów i poprawę jakości życia.
Terapia Psychologiczna jest skierowana do osób z trudnościami psychicznymi, dając wsparcie osobom, które nie mogą sobie poradzić z trudnościami, czy wydarzeniami ze swojego życia. Pomaga rodzicom i dzieciom w wieku przedszkolnym z takimi problemami jak: agresja, histeria, bunt, wymuszanie oraz dzieciom w wieku szkolnym z problemami związanymi z:
- konfliktem w rodzinie
- problemami w szkole
- problemem niskiej samooceny, samotności, nieśmiałości
- niedostosowaniem społecznym
- autoagresją, uzależnieniem
Cele:
- umożliwienie dzieciom wyrażenia i zrozumienia swoich emocji
- wspieranie rozwoju umiejętności radzenia sobie ze stresem i lękiem
- rozwijanie umiejętności społecznych i komunikacyjnych
- korygowanie negatywnych wzorców myślenia i zachowań
- pomoc w radzeniu sobie z problemami, takimi jak trudności w nauce, zmiany rodzinne, czy traumy
Objawy mogące sugerować potrzebę terapii:
- trudności w wyrażaniu emocji, objawiające się w postaci złości, lęku lub depresji
- problemy w relacjach z rówieśnikami, takie jak izolacja społeczna lub agresja
- zmiany w zachowaniu, np. nagłe wycofanie się z aktywności, które wcześniej sprawiały radość
- obniżona motywacja do nauki i uczestnictwa w zajęciach szkolnych
- objawy psychosomatyczne, takie jak bóle głowy czy brzucha, które nie mają podłoża medycznego
Terapia psychologiczna dla dzieci jest prowadzona w bezpiecznym i wspierającym środowisku, co pozwala dzieciom na otwarte wyrażanie siebie. Kluczowe jest indywidualne podejście do każdego dziecka, które uwzględnia jego unikalne potrzeby, zainteresowania i doświadczenia życiowe.
Terapia pedagogiczna to specjalistyczne, indywidualne zajęcia terapeutyczne z dziećmi ze specjalnymi trudnościami w uczeniu się, obejmujące ważne umiejętności opanowania techniki czytania i pisania. To proces wspierający dzieci w przezwyciężaniu trudności związanych z nauką oraz rozwijaniu umiejętności poznawczych, emocjonalnych i społecznych. Terapeuci pedagogiczni pracują z dziećmi, które zmagają się z problemami takimi jak dysleksja, ADHD, trudności w koncentracji czy inne zaburzenia rozwojowe. Zajęcia są dostosowane do indywidualnych potrzeb dziecka, a ich celem jest stworzenie pozytywnego doświadczenia edukacyjnego.
Cele terapii pedagogicznej:
stymulowanie rozwoju dziecka – jest to cel nadrzędny
- korygowanie negatywnych wzorców myślenia dotyczących własnych możliwości
- zwiększenie motywacji do nauki oraz pewności siebie w sytuacjach edukacyjnych
- rozwijanie umiejętności organizacyjnych i planowania
stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psycho – motorycznych
wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach
eliminowanie niepowodzeń szkolnych poprzez różne techniki
eliminowanie niepowodzeń emocjonalno – społecznych i ich konsekwencji
Objawy mogące sugerować potrzebę terapii:
- trudności w nauce czytania, pisania lub liczenia, które są nieproporcjonalne do wieku i poziomu rozwoju
- problemy z koncentracją i utrzymywaniem uwagi podczas zajęć
- niskie poczucie własnej wartości związane z nauką
- wysoki poziom frustracji lub złości podczas wykonywania zadań szkolnych
- trudności w nawiązywaniu relacji z rówieśnikami, które mogą wynikać z problemów edukacyjnych
Główną zasadą terapii jest dostosowanie wymagań do możliwości dziecka, co pozwala mu odnosić sukcesy.
Terapia ręki to przede wszystkim usprawnianie małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. To również dostarczanie wrażeń dotykowych, umożliwiających poznawanie różnych kształtów, struktur materiałów oraz nabywanie umiejętności ich rozróżniania.
Cele:
- usprawnienie motoryki małej, co obejmuje poprawę ruchów palców i dłoni
- rozwijanie koordynacji ręka-oko oraz precyzyjnych umiejętności manualnych
- wzmacnianie mięśni dłoni, nadgarstka i obręczy barkowej
- oprawa zdolności do wykonywania czynności życia codziennego, takich jak pisanie, rysowanie, zapinanie guzików czy korzystanie z przyborów szkolnych
- zwiększenie pewności siebie w wykonywaniu zadań wymagających użycia rąk
Terapia ręki przeznaczona jest dla dzieci:
niechętnie podejmujących czynności manualne (np. malowanie, lepienie z plasteliny) oraz mających problem z koordynacją obu rąk w trakcie wykonywania tych czynności, a także z koordynacją wzrokowo-ruchową
mających znacznie obniżone lub wzmożone napięcie mięśniowe w obrębie kończyny górnej, (obręczy barkowej, stawu łokciowego, w obrębie nadgarstka i stawów palców)
mających problem w zakresie samoobsługi
nadwrażliwością dotykową oraz niedowrażliwionych dotykowo
niewidomych i słabowidzących (dłonie dla tych dzieci są zmysłem kompensującym uszkodzony analizator wzrokowy)
Trójpłaszczyznowa terapia stóp jest metodą uwzględniającą fizjologiczny rozwój stóp dziecka w pierwszych latach jego życia. Terapia ta stanowi podstawę do wczesnego diagnozowania i leczenia nieprawidłowego ustawienia stóp. Zaletą terapii jest to, iż po odpowiednim instruktażu przeprowadzonym przez terapeutę mają Państwo możliwość codziennego oddziaływania terapeutycznego na dziecko w warunkach domowych.
Do diagnozy zaburzeń stosujemy urządzenie podoskop, które służy do diagnostyki stóp. Jest ono wyposażone w światła LED, oraz lustro. Badanie podoskopem daje specjaliście wiele informacji dotyczących budowy i kształtu stopy, a także umożliwia przeprowadzanie badania statycznej i dynamicznej stabilności stóp.
Dzięki tej metodzie można leczyć następujące wady:
- stopa płaska
- stopa płasko-koślawa
- stopa sierpowata
- stopa końska
- stopa końsko-szpotawa
- ograniczenia w obrębie stawów biodrowych
- kombinacje powyższych problemów
Objawy mogące sugerować potrzebę terapii:
- wady postawy, takie jak płaskostopie, koślawość lub szpotawość stóp
- trudności w utrzymywaniu równowagi, szczególnie podczas chodzenia lub biegania
- bóle stóp, nóg czy kolan, które mogą wynikać z nieprawidłowej biomechaniki
- niska sprawność ruchowa oraz problemy z koordynacją
- opóźnienia w rozwoju umiejętności motorycznych, takich jak chodzenie czy bieganie
Sensoplasyka to bardzo atrakcyjne i kreatywne zajęcia stymulujące rozwój dziecka. Na zajęciach dziecko angażuje wszystkie zmysły: wzrok, dotyk, słuch, węch i smak. To innowacyjna metoda terapeutyczna, która łączy zabawę z nauką poprzez eksplorację różnych materiałów sensorycznych. Jest to forma arteterapii, która stymuluje zmysły i wspiera rozwój dzieci poprzez angażowanie ich w różnorodne aktywności związane z dotykiem, wzrokiem, słuchem, a nawet smakiem. Sensoplastyka ma na celu rozwijanie kreatywności, motoryki małej oraz umiejętności społecznych.
Cele:
- stymulowanie zmysłów, co wpływa na rozwój poznawczy i emocjonalny dziecka
- rozwijanie umiejętności manualnych i koordynacji ruchowej
- wzmacnianie kreatywności i wyobraźni przez twórcze działania
- ułatwienie wyrażania emocji oraz rozwijanie umiejętności społecznych podczas pracy w grupie
- zwiększenie pewności siebie i motywacji do eksploracji
Objawy mogące sugerować potrzebę sensoplastyki:
- trudności w wyrażaniu emocji lub komunikacji werbalnej
- niska sprawność manualna lub koordynacja ruchowa
- opóźnienia w rozwoju sensorycznym, takie jak nadwrażliwość lub niedowrażliwość na bodźce zewnętrzne
- problemy z koncentracją i uwagą
- zainteresowanie różnorodnymi materiałami oraz zabawami sensorycznymi
Socjoterapia to rodzaj terapii zajęciowej opartej na pracy indywidualnej i grupowej. Skierowana jest przede wszystkim do osób, które mają trudności w kontaktach międzyludzkich. Terapia społeczna może być także pomocna w walce z kryzysami psychicznymi, edukacji dzieci i młodzieży. Współcześnie socjoterapia wykorzystywana jest powszechnie przy pokonywaniu życiowych kryzysów. Daje lepsze poznanie samego siebie i pogłębienie wiedzy o innych ludziach. Terapia ta daje wsparcie dzieciom z orzeczeniem o nieprzystosowaniu społecznym.
Cele:
- rozwijanie umiejętności komunikacyjnych oraz asertywności
- wspieranie umiejętności współpracy i rozwiązywania konfliktów
- zwiększanie świadomości emocjonalnej i umiejętności radzenia sobie z emocjami
- budowanie pewności siebie oraz pozytywnego obrazu siebie
- umożliwienie dzieciom zrozumienie i akceptację różnorodności w relacjach
Objawy mogące sugerować potrzebę socjoterapii:
- trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z rówieśnikami
- izolacja społeczna lub nadmierna agresja w kontaktach z innymi
- problemy z wyrażaniem emocji lub regulowaniem ich w grupie
- niska samoocena i brak pewności siebie w sytuacjach społecznych
- zmiany w zachowaniu, które mogą wskazywać na problemy emocjonalne, takie jak lęk czy depresja
Terapia Tyflopedagogiczna jest skierowana jest do dzieci, które mają problemy wzrokowe od urodzenia lub bardzo wczesnego dzieciństwa, ale i dla tych, których możliwości wzrokowe pogarszają się stopniowo lub też gwałtownie w wyniku urazów czy przebytych chorób. Rolą tyflopedagoga jest wspieranie procesów dydaktyczno – wychowawczych oraz pełna mobilizacja do korzystania z posiadanych możliwości wzrokowych. Zajęcia dostosowane są do potrzeb i możliwości każdego dziecka. Prowadzone są w oparciu o indywidualnie przygotowany program terapeutyczny.
Cele terapii tyflopedagogicznej:
- rozwijanie umiejętności posługiwania się wzrokiem (stymulowanie do patrzenia, stymulowanie widzenia, rozwijanie podstawowych funkcji wzrokowych związanych z kontrolowaniem ruchów gałek ocznych, kształtowanie pojęć i pamięci wzrokowej, rozwijanie wyższych funkcji wzrokowych)
- rozwijanie umiejętności kompensacyjnego wykorzystania sprawnych zmysłów oraz procesów poznawczych w rozpoznawaniu otoczenia oraz w poruszaniu się w przestrzeni
- ocena czynników ułatwiających i utrudniających funkcjonowanie wzrokowe, w tym wykorzystanie pomocy optycznych i nieoptycznych
- stymulowanie funkcji percepcyjno-motorycznych i procesów poznawczych
- uczenie oraz zaangażowanie różnymi aktywnościami (np. zabawa, samoobsługa, zajęcia artystyczne)
- pomoc w opanowaniu podstawowych wiadomości i umiejętności szkolnych
- wyrównywanie opóźnień umiejętności szkolnych, przede wszystkim czytania, pisania i liczenia
- rozbudzenie motywacji i zainteresowań
Objawy mogące sugerować potrzebę terapii:
- trudności w orientacji przestrzennej i samodzielnym poruszaniu się
- problemy z odbieraniem bodźców sensorycznych, co może wpływać na codzienne funkcjonowanie
- niska pewność siebie w relacjach z rówieśnikami i w sytuacjach społecznych
- trudności w nauce, które mogą wynikać z ograniczonego dostępu do materiałów wizualnych
Zajęcia korekcyjno-kompensacyjne to specjalistyczne programy terapeutyczne, które mają na celu wspieranie dzieci z trudnościami w rozwoju, szczególnie w obszarze umiejętności ruchowych, poznawczych oraz społecznych. Programy te są dostosowane do indywidualnych potrzeb uczestników i mają na celu korekcję istniejących deficytów oraz kompensację braków, co umożliwia dzieciom lepsze funkcjonowanie w szkole i w codziennym życiu. Zajęcia ze specjalistą z zakresu terapii pedagogicznej dla dzieci i młodzieży ze specyficznymi trudnościami w uczeniu się obejmujące następujące deficyty:
- dysleksję (trudności w czytaniu i pisaniu)
- dyskalkulię (trudności w uczeniu się matematyki)
- ADHD (Zespół Nadpobudliwości Psychoruchowej z deficytem uwagi)
- trudności z koncentracją uwagi
- nieśmiałość i apatię
Cele:
- korekcja zaburzeń posturalnych oraz wad postawy
- rozwój motoryki dużej i małej, co wspiera ogólną sprawność fizyczną dziecka
- zwiększenie umiejętności społecznych oraz komunikacyjnych
- wzmacnianie pewności siebie i motywacji do nauki
- umożliwienie dzieciom lepszego przystosowania się do wymagań edukacyjnych
Objawy mogące sugerować potrzebę zajęć korekcyjno-kompensacyjnych:
- trudności w koordynacji ruchowej, takie jak niezgrabność podczas zabaw czy w sporcie
- problemy z utrzymywaniem prawidłowej postawy ciała podczas siedzenia czy stania
- opóźnienia w rozwoju umiejętności pisania, rysowania czy korzystania z narzędzi
- niska samoocena związana z trudnościami w nauce lub w relacjach z rówieśnikami
- przeciążenie sensoryczne, które wpływa na zdolność koncentracji
Terapia jest skoncentrowana na problemach dziecka związanych z agresją i okazywaniem złości w okresie dziecięcym i dojrzewania. Terapie odbywają się cyklicznie i prowadzone są przez psychologa dziecięcego.
Terapia polega na:
- pracy z emocjami
- wzmacnianiu mocnych stron dziecka
- zmniejszaniu barier związanych z funkcjonowaniem społecznym i poznawczym
- badaniu psychologicznym: wywiad, rozmowa, zebranie danych o pacjencie i jego najbliższym otoczeniu
- przedstawieniu możliwości dostosowywania wymagań edukacyjnych, stymulowaniu rozwoju, zapobieganiu zniechęcenia (postawa wycofania)
Objawy mogące sugerować potrzebę terapii:
- częste wybuchy złości lub frustracji w sytuacjach, które wydają się nieadekwatne do problemu
- trudności w utrzymywaniu relacji z rówieśnikami, które mogą wynikać z wybuchów emocjonalnych
- skłonność do agresji, zarówno fizycznej, jak i werbalnej
- niska tolerancja na frustrację oraz szybkie zniechęcanie się w trudnych sytuacjach
- problemy z regulowaniem emocji, co wpływa na codzienne funkcjonowanie
Przed rozpoczęciem terapii, wykonujemy diagnozę psychologiczną w gabinecie. Obejmuje ona spotkanie specjalisty-psychologa dziecięcego z rodzicami oraz cykliczne spotkania z dzieckiem (jeśli zachodzi taka potrzeba).
Trening Umiejętności Społecznych skierowany jest do dzieci z problemami w kontaktach społecznych. Jest to forma pracy z grupą ukierunkowana na uczenie się przez dzieci i młodzież efektywnych sposobów funkcjonowania społecznego. To program terapeutyczny, który ma na celu rozwijanie umiejętności interpersonalnych u dzieci, szczególnie tych, które zmagają się z trudnościami w relacjach z rówieśnikami. TUS koncentruje się na nauce zachowań społecznych, komunikacji oraz rozwiązywaniu konfliktów w sposób konstruktywny. Zajęcia są prowadzone w grupach, co sprzyja interakcji i praktykowaniu umiejętności w bezpiecznym środowisku.
Cele:
- rozwijanie umiejętności komunikacyjnych, w tym aktywnego słuchania i wyrażania myśli
- nauka asertywności i konstruktywnego wyrażania emocji
- wzmacnianie umiejętności współpracy i pracy w grupie
- praca nad rozwiązywaniem konfliktów i negocjowaniem w sytuacjach społecznych
- zwiększenie pewności siebie i umiejętności radzenia sobie w sytuacjach społecznych
Objawy mogące sugerować potrzebę TUS:
- trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji z rówieśnikami
- problemy z wyrażaniem emocji i potrzeb w grupie
- izolacja społeczna lub tendencje do unikania interakcji z innymi
- skłonność do agresji lub nadmiernej nieśmiałości w kontaktach z rówieśnikami
- niska samoocena związana z interakcjami społecznymi
Podczas zajęć pracujemy nad podnoszeniem własnej samooceny i zdolności radzenia sobie w codziennych sytuacjach.
Są to zajęcia grupowe w których uczestniczy maksymalnie czworo dzieci.
Terapia logopedyczna obejmuje swoim zasięgiem całość specyficznych, zamierzonych oddziaływań ukierunkowanych na usunięcie wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania się.
Oddziaływania te mają na celu:
- korygowanie zaburzeń mowy
- usprawnianie motoryki aparatu artykulacyjnego
- usprawnianie funkcji pokarmowych
- wypracowanie odpowiedniego poziomu sprawności językowej, oddechowej i fonacyjnej
- wzbogacanie zasobu słownictwa biernego i czynnego
- stwarzanie możliwości porozumiewania się wychowankom, którzy nie są w stanie posługiwać się mową werbalną (komunikacja alternatywna)
Objawy mogące sugerować wystąpienie zaburzeń lub wad mowy:
- brak mowy
- opóźnienia w zakresie kolejnych etapów rozwoju mowy (przekraczające okres 6 miesięcy)
- późniejsze pojawienie się gaworzenia
- późniejsze pojawienie się pierwszych słów
- późniejsze pojawienie się zdań prostych, złożonych, zbyt długo utrzymujące się nieprawidłowe strukturygramatyczne
- wypowiedzi słowne dziecka dwuletniego są całkowicie niezrozumiałe dla otoczenia
- pojawienie się zbyt powolnego lub zbyt szybkiego tempa mowy
- nieprawidłowości w budowie i sprawności aparatu artykulacyjnego, oddechowego i fonacyjnego:
- wady zgryzu
- asymetryczne ustawienie warg
- dysfunkcja żucia, odgryzania, połykania
- ustny tor oddechowy: w czasie spoczynku buzia jest otwarta, dziecko oddycha przez usta
- nieprawidłowa barwa głosu: głos zachrypnięty, nosowy lub zbyt wysoki
- deformowane wyrazy: np. głoska. [r] wymawiana jest jako tzw. [r] „francuskie”; podczas realizacji głosek język wsuwa się między zęby lub język i wargi układają się tak, iż dźwięki są w efekcie nienaturalne